In een nieuwe themareeks van De Reactor buigen verschillende schrijvers en critici zich over een onderwerp dat de laatste jaren steeds vaker besproken en betwist lijkt te worden: Europa.

Tussen 6 en 9 juni vonden de Europese verkiezingen plaats in respectievelijk Nederland en België. Nu is het aan de verkozen parlementsleden en nieuwe leden van de Europese Commissie om te bepalen in welke richting de Europese Unie moet evolueren. Maar wat bedoelen we eigenlijk wanneer we het over ‘Europa’ hebben? In onze themareeks over Europa proberen we die vraag op scherp te stellen en te beantwoorden. Want Europa behelst niet zozeer een geografisch afgebakende ruimte tussen de Middellandse Zee en de Noordpool. Het is een eeuwenlang project. Achter dat Europese project schuilen helaas niet alleen ideeën van verlichting, vrijheid en democratie. Het bevat ook koloniale en imperialistische waanbeelden. Europa is een paradoxaal idee dat slechts met de nodige verbeelding vereist. Al geruime tijd buigen schrijvers en denkers zich in de Parijse salons en Weense koffiehuizen over de vraag wat Europa precies is en wat we ermee moeten aanvangen. En met de oorlog in Oekraïne, de opmars van extreemrechts en de verrijzenis van nieuwe grootmachten wordt het hoog tijd om die traditie voort te zetten. 

Zo bijt Thomas Huttinga de spits af met een mijmering over de schaduwzijde van de idee ‘Europa’. Vervolgens zal schrijfster Paola Verhaert dichteres en hoogleraar Rechtsstaat en democratie Hanneke Van Eijken bevragen over de manier waarop Europa in de literatuur een rol speelt. En ook in de twee besprekingen van zowel Jager in het woud van Maarten Doorman als de EU-romans van Robert Menasse vormt het verbeelden van Europa een rode draad. Tenslotte waagt Jesse Van Amelsvoort zich in het slotessay aan een bespiegeling over hoe de Europese literatuur zich meer dan ooit polyfoon, divers en ongrijpbaar zal ontvouwen. 

Veel leesplezier!