Nu het nieuwe jaar is begonnen, blikken de redactie en het bestuur terug op 2021. Wat waren volgens hen vorig jaar de beste besprekingen op ons platform?
Willem Schinkel laat in Pandemocratie zien dat je onze omgang met de coronapandemie alleen maar goed kan analyseren als je de verhoudingen in onze kapitalistische samenleving en onze verbinding met al het niet-menselijke op deze planeet in de analyse betrekt, en Thomas Decreus denkt op voortreffelijke wijze met Schinkel mee.
Sarah Menu
‘Een vorm vinden die wanorde herbergt, dat is de taak van de kunstenaar vandaag,’ stelde de Ierse schrijver Samuel Beckett (1906-1989) in een interview met Tom Driver. Matthias Somers vindt in zijn beschouwing over de roman Mercier en Camier (1970) de perfecte vorm om Becketts bijwijlen ondoordringbare schriftuur inzichtelijk te maken voor de verdwaalde lezer.
Ik ben zeer onder de indruk van het essay ‘In elke ontmoeting een nieuwe taal’ van Hanna Kok. Ze onderzoekt daarin de buigzaamheid van taal aan de hand van drie recent verschenen romans en de huidige coronacrisis. Een hoopvol essay dat aanzet tot het uitputten van literaire mogelijkheden die zich om ons heen aandienen in soms onverwachte vormen.
De recensie van Anne Sluijs over Het boek van alle angsten van Emy Koopman vond ik zeer geslaagd. Extra mooi vind ik het feit dat ze die schreef naar aanleiding van de workshop van Sven Vitse, die De Reactor vorig jaar organiseerde voor nieuw kritisch talent. De centrale vraag van haar recensie luidt: hoe is het om dystopische fictie te lezen in een werkelijkheid die meer dan ooit dystopische trekken vertoont?
De performances en boeken van Kae Tempest maken al jaren een grote indruk op mij en de recensie die Rudi Laermans schreef over Tempests bundel Hold Your Own is ook nog eens een van de eerste besprekingen van het werk van een non-binaire schrijver op ons platform. Een belangrijke mijlpaal, want De Reactor draagt inclusiviteit hoog in het vaandel.
Ik ben altijd erg onder de indruk van de stukken van onze criticus Roos Brands en de manier waarop zij een boek weet uit te pakken. Mede door haar recensie van Parkplan van Wout Waanders ben ik deze poëziebundel gaan lezen.
Pieter Van de Walle bespreekt De hemel is altijd paars, het debuut waarvoor Sholeh Rezazadeh De Bronzen Uil publieksprijs ontving, genuanceerd en met een vleugje humor. Extra mooi is dat De Reactor en De Bronzen Uil vorig jaar een samenwerking aangingen rond alle genomineerde boeken.
Ik kies voor de bespreking ‘Eva is een bom’ van Gaea Schoeters, omdat ze zo aanstekelijk uitlegt waarom Carry van Bruggens Eva moet gelezen worden, omdat ze daarbij het perfecte evenwicht vindt tussen biografie, plot en grotere context, omdat ze zich echte lezers voorstelt en omdat ik haar haar uitroep ‘Geef mij een klas zestienjarigen en ik maak ze gek van dit boek’ in de praktijk wil zien brengen – als dat weer mag.
De bespreking van Afhankelijkheid van Tove Ditlevsen door Maria Kager is op verschillende vlakken geslaagd. Niet enkel overtuigt de tekst me om na het eerste deel ook de twee andere romans in de trilogie te lezen, maar de recensent weet ook kritisch enkele zaken te duiden: van de titel tot de achterflap. Ze doet dit steeds met aandacht voor zowel de feiten als de metaforen in de tekst zelf.